Αριστερή Ενότητα Ηρακλείου

         Κλείνοντας τη χρονιά του 2011 και κάνοντας ένα απολογισμό, μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ήταν η πιο δύσκολη στα χρονικά από την μεταπολίτευση και μετά. Ο ελληνικός λαός χάνει δικαιώματα και κατακτήσεις πολλών αγώνων, η χώρα βρίσκεται υπό οικονομική και πολιτική κατοχή και  οδεύει ολοταχώς προς την ολική χρεοκοπία. Η είσοδος της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης  και η επιβολή μνημονίων  αποτελεί ακόμα και σήμερα το σχέδιο για την «σωτηρία» της χώρας. Ωστόσο, έκδηλα φαίνεται ότι εξυπηρετούνται οι ισχυροί της Ευρώπης (Γαλλία – Γερμανία) καθώς και τα μεγαλεπήβολα συμφέροντα των τραπεζιτών. Στη νέα καθεστωτική φάση που εισήλθε η χώρα, οι πολιτικές και οι αποφάσεις που εφαρμόζονται δεν έχουν λαϊκή νομιμοποίηση, όπως ακριβώς φάνηκε από τις διαθέσεις και τις κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού όλο το 2011. 

         Η χρονιά που έκλεισε ήταν η πρώτη χρονιά μνημονίου και ενδεικτικά σηματοδοτήθηκε από αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα, με αποτέλεσμα τη χρονική στιγμή αυτή η κοινωνία να πλήττεται από ανεργία που φτάνει το 25%  και τους εργαζόμενους, συνταξιούχους να επιβαρύνονται από αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και συντάξεων αντίστοιχα. Επίσης, είδαμε μαθητές, με DVD αντί για βιβλία, να στοιβάζονται σε τάξεις λόγο των συγχωνεύσεων σχολείων. Παράλληλα όλη η κοινωνία να φορολογείται και να αναγκάζεται να πληρώνει αντισυνταγματικά και άδικα χαράτσια μέσα από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Η διάλυση συντελείται σε όλα τα επίπεδα και δεν θα μπορούσε να αφήσει ανέπαφο το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα να καταργείται το άσυλο, η χρηματοδότηση της τριτοβάθμιας να περνάει στα χέρια των ιδιωτών και καταργείται το ενιαίο πτυχίο. Ταυτόχρονα με βάση το νέο νόμο θεσπίζονται συμβούλια αρμόδια για την διοίκηση του Πανεπιστημίου με αφετηρία τις 22 Φλεβάρη του 2012.

        Όμως το σχέδιο δεν τελείωνε εκεί. Η κυβέρνηση Παπανδρέου παρέδωσε ολοκληρωτικά τη χώρα στους δανειστές εκπληρώνοντας τις επιταγές τους, επέβαλε την Γερμανική κατοχή στην Ελλάδα ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες των υπουργείων σε Τροϊκανούς επιτηρητές. Η ομάδα επιτηρητών, με επικεφαλή τον Ράιχενμπαχ και τον Φούχτελ, έχει απόλυτο έλεγχο στις αποφάσεις και τα οικονομικά της Ελλάδας, καθιστώντας το ελληνικό κοινοβούλιο ένα απλό εντολοδόχο των γερμανικών αποφάσεων και την Ελλάδα γερμανικό προτεκτοράτο. Ακόμη, το ντόπιο πολιτικό προσωπικό στην προσπάθεια διάσωσής του, παρέδωσε τη διακυβέρνηση της χώρας εντελώς πραξικοπηματικά στην κυβέρνηση εθνικής «σωτηρίας» (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ) με επικεφαλή τον Λ. Παπαδήμο για να  «βγάλει» την χώρα από την πορεία της χρεοκοπίας. Κίνηση κάθε άλλο παρά συνετή αφού η χρεοκοπία του λαού και της χώρας μέρα με την μέρα είναι όλο και πιο κοντά.

        Από την άλλη μεριά ο ελληνικός λαός όλο το 2011 έδειξε τις προθέσεις του. Μέσα στη χρονιά που πέρασε πλήθος κινημάτων και αντιστάσεων ξέσπασαν, δείχνοντας την συσσωρευμένη οργή του κόσμου. Από νωρίς του έτους έγιναν πολύ δυναμικές απεργίες με τον κόσμο να διαδηλώνει ενάντια στην τότε κυβέρνηση Παπανδρέου και ενάντια στην μνημονιακή πολιτική. Η σκυτάλη δόθηκε σ το πρωτόγνωρο και ελπιδοφόρο κίνημα των πλατειών  στο οποίο ακούστηκε μαζικά ένα ηχηρό «Ουστ!» στο σάπιο πολιτικό σύστημα. Ο αγώνας μεταφέρθηκε στα φοιτητικά αμφιθέατρα τα οποία πολύ γρήγορα μαζικοποιήθηκαν, ανοίγοντας έτσι ένα νέο κύκλο αγώνα. Πιο πρόσφατα γύρω στα τέλη Οκτώβρη ο λαός, καθοριστής των εξελίξεων,  μέσα από μία 48ωρη απεργία και με αποκορύφωμα την 28η Οκτωβρίου, μέρα εθνικής ανεξαρτησίας, διαδήλωσε μαζικά στις παρελάσεις, διώχνοντας τους επισήμους και φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στην κατοχή που μας έχουν επιβάλλει, οδηγώντας σε πτώση την κυβέρνηση Παπανδρέου.

         Το νέο έτος από τις πρώτες μέρες δείχνει ότι θα είναι πιο δύσκολο από το προηγούμενο, όμως  για ακόμα μία φορά η λαϊκή διαθεσιμότητα είναι μεγάλη. Είναι γεγονός πως σε ολόκληρη την χώρα, σε κάθε γειτονιά, ο λαός αρχίζει οργανώνεται για να αντισταθεί και να παλέψει ενάντια στην κατοχή και την χρεοκοπία. Κάθε γειτονιά μπορεί να αποτελέσει εστία αντίστασης και αλληλεγγύης, ενάντια στα χαράτσια και ενάντια στην διπλή κατοχή. Οποιαδήποτε εστία αντίστασης ξεσπάει αγκαλιάζεται από όλο το λαό, είναι πολύ χαρακτηριστικό το παράδειγμα της δίμηνης  απεργίας στην ελληνική Χαλυβουργία. Ο λαός δεν τους φοβάται , θα ξεσηκωθεί και θα ανατρέψει αυτό το κατοχικό καθεστώς, το οποίο έχει επιβληθεί, θα εξασφαλίσει μία διαφορετική οικονομική και πολιτική πορεία για τον τόπο και θα ανακουφίσει ολόκληρη την κοινωνία.

Ο λαός θα τους διώξει! Ο φόβος  αλλάζει στρατόπεδο!