Αριστερή Ενότητα Ηρακλείου

      Μετά τη τελευταία επίσκεψη της τρόικα, η κυβέρνηση σύναψε νέο μνημόνιο, το 4ο κατά σειρά, μια νέα δέσμη μέτρων δηλαδή που θα κληθεί να πληρώσει ο Ελληνικός λαός. Σύμφωνα με το μνημόνιο 4 προβλέπονται περικοπές 25 δις ως το 2015. Αυτό θα επιτευχθεί κατ΄ αρχάς με νέες αυξήσεις σε τιμολόγια ΔΕΚΟ και εισιτήρια, πρόσθετες περικοπές μισθών στις δημόσιες υπηρεσίες μέσω των επιδομάτων, περαιτέρω μείωση επιδοτήσεων στους κρατικούς οργανισμούς, προσλήψεις με το σταγονόμετρο, περικοπή στο επίδομα ανεργίας, επιτάχυνση στο ξεπούλημα των δημοσίων υπηρεσιών (ΔΕΗ, ΟΣΕ, λιμάνια). Παράλληλα προωθείται το ξεπούλημα της δημόσιας γης και περιουσίας με τον πήχη να ανεβαίνει στα 50 δις, ότι έχουμε και δεν έχουμε δηλαδή, με ανοιχτό πλέον ενδεχόμενο για επιπλέον ακρωτηριασμό της εθνικής μας κυριαρχίας και αυτοτέλειας.
      Στο ίδιο πνεύμα είναι και το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που θα αποφασίσει η σύνοδος κορυφής στις 25 Μάρτιου. Συγκεκριμένα, προβλέπεται η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, με μεγαλύτερες περικοπές στους μίσθους και νομική δέσμευση για την αποληρωμή του χρέους. Το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας δεν είναι άλλο από τη συνταγματική κατοχύρωση του μνημονίου, αφου προβλέπει ότι χώρες με υψηλό χρέος και έλλειμα, όπως είναι και η Ελλάδα, χάνουν το δικαίωμα κατάρτισης οικονομικού προϋπολογισμού. Έτσι, το δικαίωμα της ουσιαστικής διακυβέρνησης της χώρας, δηλάδη η διαχείρηση των οικονομικών αλλά και η φορολογία ως κομμάτι αυτής, περνά στις Βρυξέλλες και τη Γερμάνια. Και την ίδια στιγμή που τα παπαγαλάκια του MEGA προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο ΓΑΠ πέτυχε μια σημαντική νίκη, αφού θα διαπραγματεύθει την μείωση των επίτοκιων δανεισμού, στις 25/3 η “κυβέρνηση” δε θα συμφωνήσει τίποτα άλλο από το γενικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ικανοποιώντας για μια ακόμη φορά τις ορέξεις των τροϊκανών και της Μέρκελ και βάζοντας τον ελληνικό λαό να πληρώνει, επ' αόριστο πλέον, τη μνημονιακή πολιτική -όχι για τη σωτηρία της χωρας (μη γελιόμαστε) αλλά για την σωτηρία μιας Γερμανικής Ευρώπης.
      Παράλληλα με αυτούς τους σχεδιασμούς, υπάρχουν και οι σχεδιασμοί των καταπιεζόμενων, τα σχέδια και οι κινήσεις όσων δεν αντέχουν άλλο και αντιδρούν. Ο μεγάλος αγώνας στη Κερατέα ενάντια στα ΧΥΤΑ του Μπόμπολα, το κίνημα «δεν πληρώνω», οι επιτροπές και πρωτοβουλίες ενάντια στα διόδια και τις αυξήσεις των εισιτηρίων, οι σπουδαίοι αγώνες των εργαζομένων στις συγκοινωνίες. Ταυτόχρονα, σε κάθε ευκαιρία η λαϊκή οργή και αγανάκτηση εκφράζεται με κάθε τρόπο. Από το γιουχάισμα του Παπανδρέου στο Βερολίνο και του Πάγκαλου στο Παρίσι, μέχρι το πρόσφατο κράξιμο στον υπουργό υγείας Α. Λοβέρδο από φοιτητές και γιατρούς στο Ηράκλειο, όπου σταθεί αυτός ο θίασος γίνεται αποδέκτης αποδοκιμασιών και φυγαδεύεται. Υπάρχει λοιπόν πλήθος κινήσεων και κινημάτων που ξεδιπλώνονται, μια ριζοσπαστική διάθεση που εκφράζεται από όλο και περισσότερο κόσμο, μια διάθεση για κινητοποίηση (η 23η Φλεβάρη ήταν μια εξαιρετικά μαζική απεργία και διαδήλωση), ένας δρόμος που μπορεί να βαδίσει η λαϊκή οργή.
      Στο χώρο της εκπαίδευσης η κυβέρνηση φαίνεται να θέλει διαλύσει και την εκπαίδευση, προωθώντας ένα νομοσχέδιο που θα έρθει να διαλύσει ό,τι είχαμε στο μυαλό μας έως σήμερα σαν δημόσια δωρεάν παιδεία από το νηπιαγωγείο ως το παν/μιο, για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Έτσι στα παν/μια θα δούμε μια σειρά από αλλαγές ξεκινώντας από τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η εισαγωγή θα γίνεται χωρίς εξετάσεις από το σχολείο σε σχολές και όχι σε τμήματα (μπαίνεις φυσικός και βγαίνεις μαθηματικός) σε ένα προπαρασκευαστικό έτος. Στο τέλος του έτους και ανάλογα με τις επιδόσεις τους οι φοιτητές θα παίρνουν πιστοποιητικό για τη συνέχεια των σπουδών τους -και γιατί όχι άλλωστε αφού θα έχουν ήδη μπει στη λογική του παν/μιου-σχολείου (υποχρεωτικές παρουσίες, πρόοδοι , αλυσίδες). Για όσους από αυτούς δεν ανταπεξέλθουν, υπάρχουν και τα ΚΕΣ (με το αζημίωτο πάντα). Στη φοιτητική μέριμνα η κυβέρνηση (στο πνεύμα του μνημονίου) αποφάσισε να ξεμπερδέψει μια και καλή. Φέρνει λοιπόν το κουπόνι του φοιτητή, που θα έχει πιστωμένους πόντους για τη σίτιση, τη στέγαση, τον εξοπλισμό, για τα εργαστήρια και ο,τι άλλο παρέχονταν δωρεάν, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την επιβολή διδάκτρων. Όταν τελειώσουν οι πόντοι, ο καθένας μόνος.
      Οι κινήσεις για τον εκσυγχρονισμό-ξεπούλημα του παν/μιου συνεχίζουν με την αξιολόγηση των ιδρυμάτων ανά τρία έτη με τη σύνδεση των σποδών του με τη αγορά εργασίας. Ανάλογα με τη βαθμολογία θα εξασφαλίζουν το κρατικό βοήθημα ή αλλιώς θα αναζητούν πόρους για τη λειτουργία τους στον ιδιωτικό τομέα. Αυτονόητο είναι πως όσες σχολές δεν έχουν άμεση σύνδεση με την έρευνα (πχ θεωρητικές) δεν θα μπορούν να εξασφαλίσουν έσοδα για την λειτουργία τους. Για να προχωρήσει αναίμακτα ο οικονομικός στραγγαλισμός του ελληνικού παν/μιου, η κυβέρνηση τελειώνει και με τη πανεπιστημιακή αυτοτέλεια, αφού η Σύγκλητος αντικαθίσταται από ένα Συμβούλιο Διοίκησης στο οποίο θα συμμετέχουν κοινωνικοί φορείς(εκκλησία, επιχειρηματίες, τοπικοί άρχοντες) καθώς και αναγνωρισμένες ντόπιες ή διεθνείς προσωπικότητες, του επιστημονικού (και όχι μόνο) χώρου. Η νέα τριτοβάθμια που καθόλου δεν θα μοιάζει με ο,τι ξέραμε ως τώρα σαν δημόσιο παν/μιο θα έχει επιπτώσεις και στην επαγγελματική αποκατάσταση, αφού τελειώνοντας 2ετή ή 4ετή προγράμματα οι συλλογικές διεκδικήσεις θα είναι παρελθόν. Άλλωστε βρίσκεται εν ισχύ ο κανόνας σύμφωνα με τον οποίο πέντε φεύγουν ένας μπαίνει (ενώ συζητούν και για 8:1) πράγμα που σημαίνει πως το διαβατήριο για την ανεργία είναι αναπόφευκτο.
      Στη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχει αρχίσει να σκιαγραφείται πλήρως η εικόνα το σχολείου του ΔΝΤ. Με συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολείων σε όλη την Ελλάδα, 50 θα είναι τα σχολεία που θα κλείσουν σε όλη την Κρήτη όπως δήλωσε ο περιφερειακός διευθυντής εκπαίδευσης. Την ίδια στιγμή που τα περισσότερα σχολεία σε όλη την επικράτεια έχουν ελλείψεις σε βιβλία και καθηγητές, με τα μαθήματα να μην πραγματοποιούνται απο τις ελλείψεις που προκαλεί το πάγωμα των προσλήψεων.
      Μπροστά μας το επόμενο διάστημα έχουμε να δώσουμε μια μεγάλη μάχη. Η Α.Διαμαντοπούλου όπου σταθεί και όπου βρεθεί προκαλεί με τις προτάσεις και τις δηλώσεις της όλο τον κόσμο της εκπαίδευσης.
      Η κυβέρνηση της τρόικα έχει βάλει πλώρη να διαλύσει μαζί με την κοινωνία και την εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες. Θέλουν να χτυπήσουν το πιο ζωντανό τμήμα της κοινωνίας, τη νεολαία, να τη περιθωριοποιήσουν, να της στερήσουν την ελπίδα, να τη ρίξουν στη κατάθλιψη. Η νεολαία και το φοιτητικό κίνημα δεν έχει υπάρξει ποτέ παθητικός αποδέκτης ούτε χειροκροτητής εθελόδουλων κυβερνώντων. Να συγκροτήσουμε ένα πανεκπαιδευτικό αγώνα για να ενώσουμε όλες μας τις δυνάμεις.
      Μπορούμε και πρέπει ενωθούμε με το ρεύμα αντίστασης που υπάρχει για να φύγουν αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, και να υπάρξει μια πραγματική αλλαγή για τη χώρα. Ας κοιτάξουμε λίγο γύρω μας, υπάρχουν ένα σωρό αγώνες να παραδειγματιστούμε. Όταν η κοινωνία βράζει, η νεολαία μπορεί. Ας μη χάνουμε χρόνο, οι μάσκες έπεσαν..

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
• Την ακύρωση του μνημονίου. Έξω το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ από την Ελλάδα!
• Όχι στο ξεπούλημα της χώρας στους διεθνείς τοκογλύφους και τους αεριτζήδες.
• Να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου και ο πολιτικός συρφετός που ξεπουλάνε τη χώρα!
• Να μην περάσουν τα μέτρα Διαμαντοπούλου για το παν/μιο. Όχι στο παν/μιο του μνημονίου και του Καλλικράτη!
• Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους χωρίς ταξικούς και εξεταστικούς φραγμούς-Ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών.
• Όχι στις συγχωνεύσεις και την υποβάθμιση των σχολείων.
• Να σταματήσει τώρα η στοχοποίηση της νεολαίας από την υπουργό Α. Διαμαντοπούλου.
• Καμιά αναγνώριση των ιδιωτικών κολλεγίων, εκπαιδευτηρίων και ΚΕΣ.
• Ενιαία πτυχία με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα-Το πτυχίο η μόνη προϋπόθεση για να βρούμε δουλειά.
• Δημόσια και δωρεάν σίτιση-στέγαση-μετακίνηση-συγγράμματα.
• Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους.
• ΟΧΙ στον «πανεπιστημιακό Καλλικράτη»

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
• Παράσταση διαμαρτυρίας του Συλλόγου σε οποιοδήποτε περιφερειακό ή δημοτικό συμβούλιο συζητηθούν ζητήματα εκπαίδευσης και συγχώνευσης σχολείων.
• Συντονισμό των ΦΣ με σωματεία εργαζομένων, κινήσεις πολιτών και μαθητών.
• Δημιουργία επιτροπών ενημέρωσης των φοιτητών για τα μέτρα που εξήγγειλε η υπουργός διάλυσης της Παιδείας και της νεολαίας.
• Υποστήριξη κινήσεων και πρωτοβουλιών που κινούνται ενάντια στα μέτρα και στο μνημόνιο.
• Κινητοποίηση του συλλόγου ενάντια στις αυξήσεις της τιμής του εισιτηρίου και ενεργό συμμετοχή του στο συντονιστικό φορέων που έχει δημιουργηθεί για αυτό το θέμα. Παράλληλα παρεμβάσεις του Συλλόγου σε στάσεις λεωφορείων για περαιτέρω ενημέρωση του κόσμου.

      “Oι Έλληνες βρίσκονται μέσα στα σκατά και μάλιστα πολύ βαθιά “ είναι η τελευταία δήλωση του Στρος Καν και συμπληρώνει ότι χωρίς την παρέμβαση του ΔΝΤ η Ελλάδα θα είχε πέσει στην άβυσσο. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΔΝΤάνθρωπος παρουσιάζει τον εαυτό του ως σωτήρα ,αφού και πριν από λίγους μήνες έφερε στο μυαλό μας εποχές Παπαδόπουλου με το χαρακτηρισμό της Ελλάδας ως “ασθενή “ που έρχεται να θεραπεύσει. Και είναι γεγονός , η Ελλάδα είναι όντως ασθενής μόνο που η θεραπεία που έχουν έρθει να εφαρμόσουν “μάλλον” δεν έχει ούτε για αυτούς τα επιθυμητά αποτελέσματα. Και ενώ μετά την τελευταία επίσκεψη της τρόικα και την σύναψη του “μνημονίου 4 “ από την εθελόδουλη ελληνική κυβέρνηση ,το οποίο έρχεται να σπρώξει ακόμα περισσότερο την ελληνική κοινωνία στον βούρκο και ταυτόχρονα μας ζητάει να ξεπουλήσουμε την δημόσια περιουσία μας για 50 δις , το δημόσιο έλλειμμα όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά από ότι φαίνεται αυξάνεται(πάνω από 1δις το 1ο δίμηνο του ’11) και μαζί του αυξάνονται οι δείκτες ανεργίες(39% στους νέους) , οι περικοπές κοινωνικών επιδομάτων ,μα πάνω από όλα η οργή του κόσμου που πλέον δεν πείθεται για τη “σωτηρία της χώρας”.
      Είναι πολλές οι εικόνες το τελευταίο διάστημα που κάνουν φανερό το γεγονός ότι στα μάτια του λαού η κυβέρνηση και η πολιτική της έχουν απονομιμοποιηθεί και ότι η κοινωνία είναι ένα μεγάλο καζάνι που βράζει. Από τα μαζικά κινήματα που έχουν ξεσπάσει στα ΜΜΜ , στην Υγεία , στην Κερατέα και τις φωνές των χιλιάδων ανθρώπων που ενώθηκαν στην μεγαλειώδη πορεία της 23ης Φλεβάρη , μέχρι τα ξεσπάσματα αποδοκιμασίας του κόσμου απέναντι στους ανθρώπους της κυβέρνησης οι οποίοι όπου και αν βρεθούν γίνεται φανερό ότι είναι ανεπιθύμητοι (βλ. Παπανδρέου στο Βερολίνο, Πάγκαλος στο Παρίσι, Διαμαντοπούλου στο Λονδίνο και πιο πρόσφατα Λοβέρδος στο Ηράκλειο). Και αυτή η αμφισβήτηση , αυτή η κινητοποίηση , αυτό το “καινούριο “ που γεννάει η κοινωνία χαλάει την ησυχία και την αλαζονεία του πολιτικού κόσμου, είναι αυτό που τους τρομάζει και τους οδηγεί στην κατασυκοφάντηση κάθε κινήματος (ενδεικτικός είναι ο χαρακτηρισμός των ανθρώπων του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ως τζαμπατζήδες, το «κοπρίτες» και το «μαζί τα φάγαμε» του Θ. Πάγκαλου ) και κάθε ομάδας ανθρώπων που τολμάει να αντισταθεί στη νέα πραγματικότητα του μνημονίου και της τρόικας.
Όπως είναι αναμενόμενο, στο μεγαλεπίβολο αυτό σχέδιο της κατασυκοφάντησης και της τρομοκρατίας δεν θα μπορούσαν να είναι μόνοι τους. Και είναι πολλοί εκείνοι που είναι πρόθυμοι να τους υποβοηθήσουν στο έργο αυτό ,υιοθετώντας πρακτικές Παγκαλικής-Γκεμπελίστικης έμπνευσης ,με πρωταγωνιστές και μάλιστα μεγάλης εμβέλειας , τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ τα οποία δεν διστάζουν να χαρακτηρίζουν “μειοψηφία” την πραγματική πλειοψηφία αυτού του τόπου . Στους πρόθυμους από ότι φαίνεται από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, συγκαταλέγονται και καθηγητές μας , οι οποίοι σε πλήρη αναντιστοιχία με το ρόλο του ακαδημαϊκού δασκάλου που θα έπρεπε να επιτελούν ειδικά σε κρίσιμες στιγμές όπως αυτές που βιώνουμε σήμερα, στοχοποιούν φοιτητές και υιοθετούν το ρόλο του τιμωρού μιλώντας για μειοψηφίες με τις οποίες πρέπει να τελειώνουμε με κάθε τρόπο. Δεν καταλαβαίνουν ότι έχουν απέναντί τους όχι μια μειοψηφία αλλά όλη την ελληνική κοινωνία και τους νέους ανθρώπους που βλέπουν τη δημόσια υγεία και παιδεία να καταρρέει μαζί με το μέλλον τους;
      Και ενώ το κοινωνικό κράτος πνέει τα λοίσθια ,στις φωνές που προσπαθούν να κατευνάσουν αντιδράσεις έρχεται να προστεθεί ο παλιός μας γνώριμος με τις γνωστές σε όλους αντιλήψεις για το “δημόσιο” Παν/μιο (και όχι μόνο) , η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ .Ένας από τους καλύτερους υπηρέτες της κυβέρνησης και της τρόικα στο δύσκολο έργο που προσπαθούν να φέρουν εις πέρας , η ΔΑΠ βαφτίζει τα φοιτητικά κινήματα μειοψηφίες , διαβλέπει δύσκολους καιρούς που ήρθαν μόνοι τους (!) και με κάθε ευκαιρία ανοίγει το ζήτημα της κατάργησης του ασύλου. Δεν έχει σταματημό ο αντιδραστικός της κατήφορος, αφού μετά την παρουσίαση των επίσημων θέσεών της στον Α. Σαμαρά για το Παν/μιο που έκαναν τη Διαμαντοπούλου χαρούμενη γιατί γλίτωσε δουλειά εν όψει του νομοσχεδίου που θα καταθέσει, συντάσσεται ανοιχτά με τους πρόθυμους και τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης. Ο ρόλος τους είναι ξεκάθαρα αποπροσανατολιστικός και κατευθύνεται στο να βγάλει «λάδι» τις πολιτικές που μας οδηγούν στον κοινωνικό μεσαίωνα ( αυτό που εκείνοι ονομάζουν πρόοδο ...)
      Όσο και αν όλα τα παπαγαλάκια προσπαθούν να μας πείσουν για την πρόοδο που φέρνει το ΔΝΤ και η κυβέρνηση, η αλήθεια ήδη φαίνεται και είναι το ξεπούλημα κάθε δημόσιου αγαθού και η κατάργηση κάθε κεκτημένου δικαιώματος των τελευταίων δεκαετιών. Η απάντηση σε όλους αυτούς θα έρθει όταν όλες οι “μειοψηφίες”, από όπου και αν προέρχονται , ενώσουν τις δυνάμεις τους σε έναν παλλαϊκό παρατεταμένο αγώνα και βάλουν σαν στόχο να φύγει η Τρόικα και η κυβέρνηση μαζί με τους προθύμους τους , που έχουν οδηγήσει τις ζωές μας στην πραγματική χρεοκοπία. Μόνο αν αυτοί γίνουν παρελθόν , θα μπορούμε να μιλάμε για μια άλλη , κοινωνική – πολιτική και οικονομική διέξοδο για τη χώρα!

      Λίγο μετά την τελευταία επίσκεψη της τρόικας στη χώρα , όπου με αξιοθαύμαστη ευκολία οι “κύριοι” μας ανακοίνωσαν πως μέχρι και γη πρέπει να ξεπουλήσουμε για να μην χρεοκοπήσουμε, η “κυβέρνηση” συνεχίζει να κόβει και να ξεπουλά ό,τι έχει απομείνει. Έτσι, αφού άνοιξε το μέτωπο των μεταφορών και της υγείας, και μετά την πραγματικά μεγαλειώδη απεργία στις 23 Φλεβάρη -όπου χιλιάδες κόσμου γέμισαν τους δρόμους ενάντια στη μετατροπή της χώρας σε κοινωνική έρημο, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-τροικας φαίνεται να θέλει να βάλει χέρι και στην παιδεία, προωθώντας ένα νομοσχέδιο που θα έρθει να διαλύσει ο,τι είχαμε στο μυαλό μας έως σήμερα σαν δημόσια δωρεάν παιδεία είτε μιλάμε για την δευτεροβάθμια είτε για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
      Έτσι, στα πανεπιστήμια θα δούμε μια σειρά από αλλαγές ξεκινώντας από τον τρόπο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η εισαγωγή θα γίνεται χωρίς εξετάσεις από το σχολείο σε σχόλες και όχι σε τμήματα (μπαίνεις γιατρός και βγαίνεις κτηνίατρος) σε ένα προπαρασκευαστικό έτος. Στο τέλος του έτους και ανάλογα με τις επιδόσεις τους οι φοιτητές θα παίρνουν πιστοποιητικό για τη συνέχεια των σπουδών τους -και γιατί όχι άλλωστε αφού θα έχουν ήδη μπει στην λογική του πανεπιστήμιου-σχολειου (υποχρεωτικές παρουσίες, πρόοδοι, αλυσίδες κλπ). Για όσους από αυτούς δεν ανταπεξελθουν, υπάρχουν και τα ΚΕΣ. Στη φοιτητική μέριμνα η κυβέρνηση (στο πνεύμα όλων των μέτρων που έχει πάρει) αποφάσισε να ξεμπερδευσει ακόμα και με τα ψίχουλα που ως τώρα έδινε. Φέρνει λοιπόν το “κουπόνι του φοιτητή”, που θα έχει πιστωμένους πόντους για τη σίτιση, τη στέγαση, τον εξοπλισμό για τα εργαστήρια και ο,τι άλλο παρεχόταν ως τώρα δωρεάν, στρώνοντας έτσι το δρόμο στην επιβολή διδάκτρων. Όταν τελειώσουν οι πόντοι, ο φοιτητής θα καλείται να μεριμνήσει εκείνος για της ανάγκες φοίτησης του.
       Οι κινήσεις για τον εκσυχρονισμό-ξεπουλημα του πανεπιστημίου συνεχίζουν με την αξιολόγηση των ιδρυμάτων ανά τρία έτη σύμφωνα με τη σύνδεση των σπουδών του με την αγορά εργασίας. Ανάλογα με το βαθμό που παίρνουν θα εξασφαλίζουν το κρατικό βοήθημα ή αλλιώς θα αναζητούν πόρους για τη λειτουργία τους στον ιδιωτικό τομέα. Αυτονόητο είναι πως όσες σχόλες δεν έχουν άμεση σύνδεση με την ερευνά (πχ θεωρητικές) δεν θα μπορούν να εξασφαλίσουν έσοδα για την λειτουργιά τους. Για να προχωρήσει “αναίμακτα” ο οικονομικός στραγγαλισμός του ελληνικοί πανεπιστημίου, η “κυβέρνηση” τελειώνει και με την πανεπιστημιακή αυτοτέλεια αφού η Σύγκλητος αντικαθίσταται από ένα συμβούλιο διοίκησης στο οποίο θα συμμετέχουν “κοινωνικοί” φορείς (εκκλησιά, επιχειρηματίες, περιφέρειες) καθώς και αναγνωρισμένες ντόπιες ή διεθνείς προσωπικότητες, του επιστημονικού και μη, χώρου. Η νέα τριτοβάθμια εκπαίδευση που καθόλου δεν θα μοιάζει με ο,τι ξέραμε ως τώρα σαν δημόσιο πανεπιστήμιο θα είχε επιπτώσεις και στην εργασιακή αποκατάσταση των φοιτητών, αφού τελειωνοντας 2ετη έως και 4ετη προγράμματα σπουδών δεν θα γίνεται λόγος για συλλογικές διεκδικήσεις άλλα ούτε και για ένα πτυχίο που εξασφαλίζει στοιχειωδώς απασχόληση. Οι νέοι απόφοιτοι θα έχουν να επιδείξουν τους πόντους ΕCTS που με κόπο εξασφάλισαν και ανάλογα με το αν έχουν τα προσόντα (δηλαδή αν έχουν επιλέξει τα κατάλληλα μαθήματα από το μενού προγραμμάτων σπουδών ) θα διαπραγματεύονται με τον εργοδότη η θα εξασφαλίζουν μια θέση στο ταμείο ανεργίας.
      Στη δευτεροβάθμια και την πρωτοβάθμια εκπαίδευση έχει αρχίσει να σκιαγραφείται πλήρως η εικόνα του σχολείου του ΔΝΤ. Με συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολείων σε όλη την Ελλάδα, 50 θα είναι τα σχολειά που θα κλείσουν σε όλη την Κρήτη όπως δήλωσε ο περιφερειακός διευθυντής εκπαίδευσης. Την ίδια στιγμή που τα περισσότερα σχολειά σε όλη την επικράτεια έχουν ελλείψεις σε βιβλία και καθηγητές, με τα μαθήματα να μην πραγματοποιούνται αφού παντου ισχύει πλέον ο κανόνας “1 έρχεται 5 φεύγουν” και υπεράριθμες τάξεις των 25-30 μαθητών.
      Το μαθητικό και το φοιτητικό κίνημα είναι ανάγκη σήμερα να αποδείξουν ότι δεν είναι θεατές ούτε χειροκροτητές των σχεδίων τους δίνοντας τον αγώνα για να ανατραπεί ο νόμος για την διάλυση της δημοσιάς παιδείας. Πρέπει σήμερα περισσότερο από πότε να συγκροτήσουμε ένα πλατύ, πανεκπαιδευτικού μέτωπο που θα ενωσει ολες μας τις δυναμεις και θα βαλει φρενο στα σχεδια τους. Να ενωθούμε με το ρεύμα αντίστασης της κοινωνίας κάνοντας την εκπαίδευση το σημείο που θα σπάσει το “σερί” της κυβέρνησης και της τρόικας.

      Η σύνοδος των πρυτάνεων στο Ρέθυμνο την περασμένη Παρασκευή- Σάββατο ήταν η πρώτη κεντρική μάχη στον πόλεμο που άνοιξε η Διαμαντοπούλου και η κυβέρνηση Παπανδρέου μετά τις εξαγγελίες στους Δελφούς για το «νέο πανεπιστήμιο». Ένα πανεπιστήμιο ολοκληρωτικά μεταλλαγμένο και προσαρμοσμένο στην Ελλάδα του μνημονίου, ένα πανεπιστήμιο «απαλλαγμένο» από το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του και το κυριότερο, ένας χώρος παραγωγής μιας νεολαίας πειθαρχημένης και ευέλικτης. Απέναντι σε αυτό και σε μία σύνοδο πρυτάνεων που είχε ακριβώς το ρόλο να επικυρώσει στο σύνολό της την επερχόμενη μεταρρύθμιση και να ανοίξει το «διάλογο» με βάση το προσχέδιο νόμου που κατατέθηκε, δόθηκε μία πρώτη απάντηση.
      Για δύο μέρες η πόλη του Ρεθύμνου μετατράπηκε σε ένα εργαστήρι προβληματισμού, συντονισμού και αγώνα. Στα πλαίσια της αντισυνόδου, την Παρασκευή πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στο πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου με καλεσμένους τον Γ. Μαΐστρο, πρώην ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο φοιτητικό κίνημα για το άρθρο 16 και το νόμο- πλαίσιο, τον πανεπιστημιακό Νικολαΐδη μέλος του ενιαίου φορέα διδασκόντων Ρεθύμνου και φοιτητές οι οποίοι ενημέρωσαν για τις αλλαγές που προωθούνται μέσω του νομοσχεδίου, μία εκδήλωση πλούσια σε τοποθετήσεις και προτάσεις για τη συνέχεια των κινητοποιήσεων. Το απόγευμα ακολούθησε μαζική πορεία στο κέντρο του Ρεθύμνου προκειμένου να ανοίξει το θέμα στην τοπική κοινωνία και να δοθεί ένα πρώτο στίγμα αντίστασης στις πολιτικές που διαλύουν την κοινωνία και την παιδεία. Η πορεία κατέληξε σε μία ανοιχτή συνέλευση των διαδηλωτών στο κέντρο της πόλης. Το διήμερο κορυφώθηκε με πορεία το Σάββατο το πρωί προς το ξενοδοχείο διεξαγωγής της συνόδου, όπου πάνω από 1000 φοιτητές, μαθητές, ακαδημαϊκοί από όλη την Κρήτη έδειξαν με τον πιο μαχητικό τρόπο σε όλον αυτό το συρφετό της διάλυσης της δημόσιας παιδείας ότι «Είστε ανεπιθύμητοι!». Η πίεση που ασκήθηκε ήταν μεγάλη, με αποτέλεσμα μέχρι τελευταία στιγμή η Διαμαντοπούλου να παίζει «κρυφτούλι» κρατώντας μυστική την ώρα άφιξής της και αφήνοντας μέχρι τελευταία στιγμή ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην καταθέσει το προσχέδιο νόμου στη σύνοδο φοβούμενη το πολιτικό κόστος και τις αντιδράσεις. Μετά από ένα πρώτο γύρο γενικών συνελεύσεων στις σχολές με αγωνιστικές αποφάσεις και μαζική παρουσία στο Ρέθυμνο συναντήθηκε μια πρώτη μαγιά κόσμου έτοιμη να κατέβει στο δρόμο και να διεκδικήσει όλα αυτά που της κλέβουν μέρα με τη μέρα κυβέρνηση- τρόικα- μνημόνιο.
      Παρά όμως τις μεγάλες και αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου, η αριστερά για ακόμα μια φορά φάνηκε ανεπαρκής να προσανατολιστεί στην περίοδο και να πάρει πρωτοβουλίες που να εκφράζουν και να συσπειρώνουν όλο αυτό το δυναμικό κόσμου. Από τη μία μεριά η Π.Κ.Σ./Μ.Α.Σ. τόσο στην Κρήτη, όσο και πανελλαδικά επέλεξε για μία ακόμα φορά σε αυτό το τόσο κεντρικό ραντεβού να περιχαρακωθεί και να κάνει μία πορεία το Σάββατο το πρωί στο κέντρο του Ρεθύμνου, την ίδια στιγμή που οι φοιτητικοί σύλλογοι και ο κόσμος διαδήλωνε μαζικά έξω από το ξενοδοχείο της συνόδου, κάνοντας φανερή πια τη διάθεση να διαχωριστεί όσο μπορεί όχι μόνο από την υπόλοιπη αριστερά αλλά πλέον και από τους φοιτητικούς συλλόγους που «αν δεν είναι μαζί Μ.Α.Σ. είμαστε εναντίον τους». Από την άλλη πλευρά είδαμε μία στάση των συναγωνιστών της ΕΑΑΚ όχι μόνο στο διήμερο της αντισυνόδου αλλά και σε όλη τη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασε στο Ηράκλειο η οποία μόνο ως οπορτουνιστική μπορεί να χαρακτηριστεί. Στην προσπάθειά τους να μπλοκάρουν το διήμερο των εκδηλώσεων με πρόσχημα το να γίνουν τοπικά δράσεις την Παρασκευή που οι σχολές ήταν κλειστές με κατάληψη (τι ακριβώς έγινε τελικά την Παρασκευή στο Ηράκλειο και τι προτείνανε κανείς ποτέ δεν έμαθε!) και μετατρέποντας την πολιτική αντιπαράθεση σε απολίτικη κόντρα για το αν θα πάνε οι σύλλογοι στο Ρέθυμνο Παρασκευή ή Σάββατο, έφτασαν στο σημείο να αλλάζουν αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων μέσω ΔΣ (βλέπε CSD), να προσπαθούν να βγάλουν απόφαση από Γενική Συνέλευση με την μισή από την απαιτούμενη απαρτία ευτελίζοντας τη διαδικασία (βλέπε Βιολογικό) μέχρι και να φέρνουν πανό στην πορεία του Σαββάτου με πολιτικό πλαίσιο το οποίο δεν ανταποκρινόταν στις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων αλλά στις απόψεις της ΕΑΑΚ καπελώνοντας με αυτό τον τρόπο Συλλόγους με πολύ μαζικές αποφάσεις (βλέπε Ιατρική). Από το «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις» μέχρι το οι γενικές συνελεύσεις όπως μας βολεύουν αποτελεί ένα αποπροσανατολιστικό σχέδιο, αν θέλουμε να μιλάμε με όρους για τη συγκρότηση ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου, πυροδότη της κοινωνικής οργής και αντίστασης.


      Για να απαντηθεί η επίθεση που δέχεται το πανεπιστήμιο, η συνολική επίθεση που δέχεται ο λαός και η νεολαία, χρειάζεται ένα κίνημα ενωτικό, παρατεταμένο, αγωνιστικό. Που να ενώνει ό, τι μπορεί να ενωθεί, να διαχωρίζει τα αντίπαλα στρατόπεδα στις σχολές, να βάζει την ατζέντα, να συνδέεται με την κοινωνία, να απαντάει. Χρησιμοποιώντας την εμπειρία του χτες, των νικηφόρων κινημάτων του άρθρου 16, του Δεκέμβρη να γίνουμε η σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά στην ελληνική κοινωνία. Αναγκαίο ένα μέτωπο λαϊκό, ανατρεπτικό, μάχιμο που να προβάλει την αλληλεγγύη και την αντίσταση, με μπροστάρη τη νεολαία. Αναγκαία μια αριστερά που έχει τη φιλοδοξία να κάνει όλα τα παραπάνω μακριά και ενάντια από λογικές περιχαράκωσης, σύγκρουσης μηχανισμών, εκλογικής επιβίωσης.