Αριστερή Ενότητα Ηρακλείου

         Κάθε βδομάδα που περνάει νέα γεγονότα απασχολούν το ντόπιο και ξένο πολιτικό σκηνικό, με τη κυβέρνηση Παπαδήμου πλέον να βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο για το οποίο κλήθηκε να κυβερνήσει τη χώρα. Τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση περνάει τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της, και μία κατάρρευση δεν είναι απίθανη, οι «ισχυροί» της Ευρώπης (Γαλλία – Γερμανία) καλούνται να πάρουν αποφάσεις με μοναδικό γνώμονα τη σωτηρία του γαλλογερμανικού τραπεζικού συστήματος και τη συγκέντρωση όλης της εξουσίας στα χέρια των «Μερκοζί».

         Διεξήχθη πριν λίγες μέρες Ευρωπαϊκή Σύνοδος όπου ο Παπαδήμος κράτησε πλήρως εθελόδουλη στάση, όπως ακριβώς έκανε και ο προκάτοχος της κυβερνητικής καρέκλας, Παπανδρέου. Δεν πήρε θέση για τα ζητήματα που τέθηκαν και απλά χαιρέτησε την συγκέντρωση των 27. Μεταξύ άλλων στη σύνοδο αυτή, οι 17 της Ευρωζώνης συμφώνησαν σε ένα πλαίσιο, το οποίο ουσιαστικά οχυρώνει τις χώρες του βορρά απέναντι στην κρίση. Με τη διακρατική αυτή συμφωνία ,η Γερμανική κυριαρχία εξαπλώνεται ακόμα περισσότερο, τείνοντας προς την Γερμανικοποίηση ολόκληρης της Ευρωζώνης και ρίχνοντας τις υπερχρεωμένες χώρες του νότου (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα) πιο βαθιά στην κρίση και την φτωχοποίηση. Συγκεκριμένα η Κομισιόν πλέον αποτελεί το ρόλο του πανεπόπτη όσον αφορά τους κρατικούς προϋπολογισμούς και θα επιβάλει αυτόματες κυρώσεις στις χώρες που δεν συμμορφώνονται στους νέους αυστηρούς δημοσιονομικούς κανονισμούς.

         Το ντόπιο πολιτικό προσωπικό συναινεί για ακόμα μία φορά στις αποφάσεις της συνόδου και με «στρατιωτική πειθαρχία» στηρίζει την πραξικοπηματική κυβέρνηση. Φαίνεται πως η κυβέρνηση αυτή, με την συνεργασία ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ θα συνεχίσει το έργο της για τα επόμενα 2 τουλάχιστον χρόνια, οδηγώντας τη χώρα στη χρεοκοπία και την κατάρρευση. Η ξενόδουλη και κατοχική κυβέρνηση εθνικής «σωτηρίας» τάσσεται κατάφορα με τις επιταγές τις ΤΡΟΪΚΑ και του γκαουλάιτερ Ράιχενμπαχ, η οποία επιβάλει την εφαρμογή των μέτρων που προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Ιδιαίτερα με την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου και τις νέες περικοπές μισθών, είναι ζήτημα πως μία ελληνική οικογένεια θα μπορέσει να ανταπεξέλθει .Ήδη τίθεται ζήτημα επισιτισμού σε παιδιά και ενήλικες, από ότι φαίνεται όσο βαθαίνει η κρίση και η χρεοκοπία είναι ένα βήμα πιο κοντά, ο λαός θα εξαθλιώνεται ακόμα περισσότερο και η νεολαία θα μεταναστεύει.

         Ωστόσο ο ελληνικός λαός συνεχίζει να αντιστέκεται και να οργανώνεται. Από τις λαϊκές διαμαρτυρίες στα γήπεδα με τα αντιμνημονιακά πανό και τις μαζικές διαδηλώσεις του προηγούμενου διαστήματος, στις λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, για να μην πληρώσει κανείς το τοκογλυφικό και παράνομο χαράτσι, μέχρι τις επιτροπές ανέργων και τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης για να μην μείνει κανείς μόνος απέναντι στην κρίση.

         Απέναντι στην χρεοκοπία και την εξαθλίωση, ο ελληνικός λαός πρέπει να απαντήσει με αλληλεγγύη και να πει «ΟΧΙ» στη νέα κατοχή, όπως ακριβώς έγραφαν τα πανό στην 28η Οκτωβρίου. Ο ελληνικός λαός σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά και σε όποια εστία αντίστασης ξεσπάει, πρέπει να συγκροτεί δομές αλληλεγγύης για να αντιμετωπίσει και να ανακουφίσει καταρχάς τα προβλήματα διαβίωσης και να μπορέσει να αντέξει την επικείμενη χρεοκοπία που μας ετοιμάζουν. Κάθε εστία αντίστασης, όπως λένε και οι απεργοί της ελληνικής χαλυβουργίας, πρέπει να συναντηθεί κάτω από μια μεγάλη πυρκαγιά, ένα παλλαϊκό ξεσηκωμό, που θα θέσει σαν πρωτεύον και κύριο στόχο, την ανατροπή της καθεστωτικής φάσης που βρισκόμαστε και την αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Ο λαός θα δείξει τη διέξοδο και θα βγάλει τη χώρα από την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατοχή που έχει εισέλθει τα τελευταία δύο χρόνια.

Η στοχοποίηση των «επισήμων», εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος της χρεοκοπίας –με αποκορύφωμα την αποχώρηση του Προέδρου της «Δημοκρατίας» απ’ την εξέδρα των επισήμων και την πραγματοποίηση της παρέλασης μπροστά σε χιλιάδες Θεσσαλονικείς– καθώς και η δύναμη του ενωμένου λαού φόβισε τα επιτελεία σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Το πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας γίνεται σε μια κρίσιμη περίοδο για την κοινωνία και το πανεπιστήμιο. Υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, την απεργία 19-20 Οκτώβρη αλλά και την έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης στις παρελάσεις της 28^ης Οκτώβρη, το πολιτικό σύστημα αναγκάστηκε να αναδιαταχθεί, οι αστικές δυνάμεις να ευθυγραμμιστούν πλήρως προκειμένου να περάσει η νέα δανειακή σύμβαση, και να πάει ένα βήμα παραπέρα η υλοποίηση των μέτρων που δεν κατάφερε να περάσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Μια δανειακή σύμβαση που επιβάλλει τα σκληρότερα μέτρα που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία και εγκαθιδρύει τη μόνιμη επιτήρηση από τους μηχανισμούς της τρόικα και των δανειστών για να επιτευχθεί πιο γρήγορα το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και η φτωχοποίηση του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, που αναμφίβολα αποτελεί κοινό σχεδιασμό της εγχώριας και ευρωπαϊκής ελίτ, των πολιτικών διευθυντηρίων στην Ευρώπη και του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας στην Ελλάδα.

Με τη παρέμβαση των πολιτικών διευθυντηρίων της ΕΕ στην πολιτική ζωή του τόπου καθορίστηκε το εκβιαστικό δημοψήφισμα και η απαίτηση για υπογραφές απ’ τα πολιτικά κόμματα. Ο διορισμένος από τα ευρωπαϊκά πολιτικά κέντρα και την σύμπραξη του εγχώριου αστικού μπλοκ εξουσίας Λουκάς Παπαδήμος, δήλωσε ότι η κυβέρνηση του θα επιβάλλει όσο σκληρά μέτρα κι αν χρειαστεί χάριν της ανταγωνιστικότητας προμηνύοντας ουσιαστικά τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Όμως φαίνεται πια ότι έχει γίνει κτήμα του λαού πως σε κάθε καινούρια επίθεση θα απαντάει με συλλογικούς αγώνες και συνεχή αντίσταση. Μια σειρά από μεγάλους αγώνες που έχουν δοθεί από τον ελληνικό λαό, με αρχή την 5^η Μάη, τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, τις πλατείες που έθεσαν “Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ”, “Πραγματική δημοκρατία τώρα” και τις βάσεις οργάνωσης του λαού, τις συνελεύσεις γειτονιάς και τις πρωτοβουλίες ενάντια στα χαράτσια, τις κινητοποιήσεις της 28^ης Οκτώβρη δείχνουν ότι υπάρχει πια σε πλατιά κομμάτια του λαού η αντίληψη ότι είναι αναγκαίος ένας συνολικός πολιτικός αγώνας που θα  βάλει στο στόχαστρο το σύνολο του πολιτικού συστήματος καθώς και η επεξεργασία μιας λύσης διεξόδου για τον τόπο με πρωταγωνιστή τον λαό. Πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα με βάση αυτό και για το φοιτητικό κίνημα και για την δράση της αριστεράς η οποία έχει αναβαθμισμένο ρόλο και καθήκον να οργανώσει τους αγώνες του επόμενου διαστήματος.

Το φοιτητικό κίνημα του Σεπτέμβρη με αφορμή το νόμο Διαμαντοπούλου ανέδειξε μεγάλες δυνατότητες στους φοιτητικούς χώρους. Οι 300 καταλήψεις που απονομιμοποιούν την λογική του νόμου στην πανεπιστημιακή κοινότητα είχαν αποτέλεσμα να μείνουν ανυπόγραφες οι διαπιστωτικές πράξεις για την συγκρότηση συμβουλίων διοίκησης, που ανοίγουν την πόρτα για την περαιτέρω εφαρμογή του νόμου. Παρά όμως την μαζική συμμετοχή του κόσμου δεν κατάφερε να συνολικοποιήσει την αντιπαράθεση και να συγκροτήσει ένα ρεύμα στις σχολές που να στοχεύει στην ανατροπή συνολικά αυτής της πολιτικής και των εκφραστών της ως απαραίτητη προϋπόθεση και για την ανατροπή του νόμου. Τα συνολικά πολιτικά αιτήματα έμειναν σε επίπεδο διακήρυξης ενώ ο προσανατολισμός του παρέμεινε στα μερικά ζητήματα και η οπτική του δεν ξέφυγε απ’ τα στενά όρια του πανεπιστημίου, χρησιμοποιώντας εργαλεία που δεν ανταποκρίνονταν στην νέα αναβαθμισμένη κατάσταση. Παράλληλα δεν κατάφερε να συγκροτηθεί δημοκρατικά, εμπνέοντας και εμπλέκοντας το σύνολο των φοιτητών, με την ταυτόχρονη υλική αποτύπωση αυτού και στις ίδιες τις δομές συγκρότησής και συντονισμού του(Γενικές Συνελεύσεις, Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων). Λόγω των παραπάνω δεν κατάφερε να συμπορευθεί και να αποτελέσει οργανικό κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Τέλος, κομβικό ρόλο έπαιξαν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί(ΜΜΕ) σχετικά με την προώθηση των μπλοκ αντικατάληψης.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια πολύ σκληρή επίθεση. Η Διαμαντοπούλου στα πλαίσια και της υπόλοιπης συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης έχει βάλει πολύ στενά περιθώρια εφαρμογής του νόμου. Στο άμεσο διάστημα θα αντιμετωπίσουμε συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολών και εκλογές συμβουλίων διοίκησης για τις οποίες έχουν ήδη συγκροτηθεί εφορευτικές επιτροπές. Το κρίσιμο στοίχημα για το φοιτητικό κίνημα, αν θέλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, είναι να αλλάξει προσανατολισμό, να γίνει οργανικό κομμάτι του λαϊκού κινήματος και χρησιμοποιώντας το όπλο του πολιτικού αγώνα να πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή της νέας κατάστασης. Να αντιληφθεί ότι κανένα δικαίωμα, καμία βελτίωση στο επίπεδο της εκπαίδευσης δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αλλάξει συνολικά η κατάσταση, αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση και η τρόικα.

Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί και η παρέμβαση της Αριστερής Ενότητας  πανελλαδικά. Σύμφωνα με τους παραπάνω στόχους απολογίζεται αρνητικά ότι το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε να εμφανιστεί οργανωμένα με αγωνιστικές αποφάσεις συλλόγων σε μεγάλα κινηματικά γεγονότα όπως η 48ωρη και η διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Επομένως αναδεικνύεται η ανάγκη στο άμεσο διάστημα να προχωρήσει ανάλογα η αριστερά για να ξαναζωντανέψουν οι σύλλογοι. Αυτό πέρα από τη συνεχή προσπάθεια για να βγουν συνελεύσεις μπορεί να γίνει και μέσω της συγκρότησης ενωτικών πρωτοβουλιών αγώνα. Αυτές οι πρωτοβουλίες θα βοηθήσουν στη συσπείρωση ανένταχτου δυναμικού αλλά και στον κοινό βηματισμό με εργαζόμενους και καθηγητές του πανεπιστημίου. Είναι καθήκον της αριστερής ενότητας να προβάλλει τέτοιες δράσεις που να συμβάλλουν στην περαιτέρω οργάνωση του αγώνα.

Η κατεύθυνση αυτή για να μπορέσει να υλοποιηθεί πρέπει η ΑΡΕΝ να ακούει, να επεξεργάζεται και να προβάλει αιτήματα που αποτελούν ήδη κτήμα του αγωνιζόμενου κόσμου και παράλληλα να προωθήσει πολιτικές κατευθύνσεις που να συμβάλλουν ουσιαστικά σε μια πιο συνολική και ανατρεπτική κατεύθυνση ενάντια σε αυτήν την πολιτική. Παράλληλα στα εκβιαστικά διλήμματα που μας βάζουν και στο επείγον της «διάσωσης της χώρας» απαντάμε: καμία θυσία για το ευρώ , καμία πειθαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να πέσει η κυβέρνηση των τραπεζιτών, να μην πληρώσουμε το χρέος. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συμβάλλει στα κινήματα πολιτικής ανυπακοής όπως ενάντια στα χαράτσια, στις γενικές απεργίες, στις απεργιακές περιφρουρήσεις, με στόχο την ανάδειξη πιο κεντρικών αιτημάτων.

Ειδικά σ’ αυτή την περίοδο, που τίθενται καθημερινά ζητήματα επιβίωσης για τον λαό και την νεολαία, είναι χρέος των σχημάτων μας, να εντάξουν στην πρακτική τους δομές αλληλεγγύης (π.χ. κοινωνικά ιατρεία, ομάδες επανασύνδεσης ρεύματος), αποτελώντας και ένα απτό παράδειγμα και μέσα στους φοιτητικούς χώρους. Ειδικά τώρα που ο ίδιος ο λαός έχει αποδείξει ότι μπορεί να οργανώνεται με βασικό εργαλείο την αλληλεγγύη συγκροτώντας για παράδειγμα  επιτροπές για τα χαράτσια, θα πρέπει να ανοίξει η συζήτηση μέσα στα σχήματα αλλά και μέσα στους συλλόγους, προκειμένου να γίνει κτήμα των φοιτητών ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να αποτελεί κομμάτι της λαϊκής αντίστασης.

Ωστόσο πέρα από τη συμμετοχή μας στα κινήματα, για να μπορέσει η ΑΡΕΝ να συζητήσει ουσιαστικά , να κάνει κτήμα της τέτοιου μεγέθους πολιτικά ζητήματα, οφείλουμε επιτέλους να κάνουμε πιο συχνά διαδικασίες τύπου πανελλαδικού διημέρου και μαζέματα πόλεων. Με αυτόν τον τρόπο θα προωθηθεί η πολιτικοποίηση των σχημάτων της ΑΡΕΝ και από τα κάτω αλλά και με κεντρικές διαδικασίες . Οι οποίες βέβαια δεν πρέπει να είναι ετεροχρονισμένες ειδικά σε περιόδους πύκνωσης του πολιτικού χρόνου. Προφανώς πρέπει να προχωρήσουμε σε εκδημοκρατισμό των διαδικασιών της ΑΡΕΝ, όπου αποφάσεις και κείμενα θα διαμορφώνονται από τη σύνθεση των απόψεων που ακούγονται από τα σχήματα.

Σε αυτές τις βάσεις κλείνοντας, αναγνωρίζουμε την ανάγκη ενός ποιοτικού άλματος την ΑΡΕΝ στην άμεση περίοδο. Τώρα που οι κοινωνικοί αγώνες έχουν περάσει σε μια φάση τέτοια που αναδεικνύονται συνολικότερα χαρακτηριστικά ρήξης με αυτό το σύστημα, οφείλουμε να αναβαθμίσουμε τον τρόπο παρέμβασής μας. Να προεκτείνουμε της δράση μας σε όλο το φάσμα των κοινωνικών αγώνων που εναντιώνονται στη νέα πολιτική και οικονομική κατάσταση που βαθαίνει ακόμη περισσότερο με την νέα δανειακή σύμβαση. Η εναλλακτική λύση για εμάς είναι η χάραξη μιας άλλης κατεύθυνσης σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, με τον λαό στο τιμόνι, απαλλαγμένο απ’ τα δεσμά του χρέους και των συνεπειών της κρίσης. Το πρόταγμα μας είναι : Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ!